The days before newyear.

Na 3 verschillende nieuwjaren te hebben gevierd is het de beurt aan Lao Newyear, dat op hetzelfde moment en op dezelfde manier als het Thaise nieuwjaar wordt gevierd.

Ondertussen zijn er hier heel wat veranderingen gebeurd in Daauw Home. Laat me dus beginnen bij het begin. Mijn mede-vrijwilliger, Jenny is ondertussen al een twee weken geleden vertrokken. Zij was hier in totaal 6 weken en gaf onder andere Engels aan de inwoners van Daauw Home (vrouwen, kinderen en al wie maar wou) en ’s avonds hielp ze mee in het restaurant. Jenny, een Britse vrouw van 74 jaar) was hier vorig jaar ook een maand geweest, en had besloten om dit jaar terug te keren, en wie weet volgend jaar weer. Alleszins, ze was heel aangenaam gezelschap en het is toch altijd leuk om iemand te hebben waarmee je samen de dingen kunt aanpakken.

Naast het vertrek van Jenny zijn ook Ai en Mai vlak nadien vertrokken. Ai en Mai waren hier een week na mij toegekomen en kwamen hier helpen in het restaurant en de homestay voor onbepaalde duur... Ai was vooral iemand die heel graag in de keuken werkte en graag meedeed met de Engelse lessen. Mai, was dan weer veel liever onder de mensen door het eten te serveren in het restaurant ’s avonds... maar het Engels was minder voor haar weggelegd. Alleszins ook met hun vertrek, veranderde er weer een hele hoop, aangezien zij toch een heel grote hulp waren hier. Ook Nai, die hierdoor als enige stagiaire overbleef, vond dit erg jammer en wou in het begin ook even naar huis.

Wat meer over Nai... Nai is hier samen met haar zoontje Jinhua toegekomen een tweetal maanden voor ik hier toekwam en is hier dus al bijna 5 maand in totaal. Je merkt dat ze ondertussen volledig haar draai heeft gevonden, en dat ze helemaal niet meer zo terughoudend is als ze in het begin was... Toen kreeg ik altijd een blik die zo boos leek, dat ik soms zelfs dacht dat ze gewoon tegen iedereen zo was... Dat beeld is volledig bijgeschroefd en Nai is nu iemand die erg veel lacht en gewoon heel hulpvaardig en lief is. Ik denk dat zij toch een van de vrouwen zal zijn die ik toch ga missen als ik vertrek (en Zjong sowieso).

Nai is hier terecht gekomen nadat haar man met een mia noi op de proppen kwam. In de Hmong-cultuur is het niet uitzonderlijk dat een man na een aantal jaren op zoek gaat naar een jongere vrouw en die als minares neemt, terwijl zijn huidige vrouw hiervan op de hoogte is, en vaak wordt verwacht dit te tollereren. Dit was dus niet het geval bij Nai, en ze besliste om zich niet bij deze situatie neer te leggen en kwam naar hier... Het is vooral heel belangrijk voor Nai om te weten dat ze zelf kan kiezen wat ze wilt en door hier te werken heeft ze een inkomen waarmee ze voor haarzelf kan zorgen en weet ze dat ze op 30-jarige leeftijd, en met 5 kinderen, nog steeds een mooie toekomst kan hebben. Haar twee oudste jongens zijn bij hun vader en diens mia noi gebleven, haar 2 dochters wonen bij Nai’s moeder op dit moment en zouden binnenkort ook hier bij haar in Daauw Home komen wonen zodat ze hier naar school kunnen gaan.

Ondertussen heeft Nai ook haar oog laten vallen op Lia, een andere jongen die terecht is gekomen in Daauw Home omdat hij net van school is, heel moeilijk werk kan vinden en geen idee heeft wat hij met zijn leven wilt doen. Lia is een harde werker, die altijd, maar dan ook ALTIJD lacht en binnenkort van hieruit een opleiding houtbewerking zal volgen. Op die manier kan hij hier blijven wonen en van hieruit naar school gaan en ’s avonds helpen waar nodig.

Ook Mi en Aynia, die een 4tal maanden in het inloophuis hebben overnacht, zijn opgeknapt en zijn vorige week ook vertrokken. Mi en haar man Aynia zijn hier terecht gekomen nadat Aynia probeerde zelfmoord te plegen door pesticide te drinken. Deze manier van zelfmoord plegen is hier geen uitzondering en gebeurt in vele dorpen wanneer mensen niet weten wat aan te vangen en in een uitzichtloze situatie verkeren. Aynia zijn vader was erg manipulatief en ook verslaafd aan drank en drugs en slaagde erin om Aynia steeds een minderwaardig gevoel te geven. Deze emotionele mishandeling werd Aynia op een moment teveel en hij besloot er een einde aan te maken. Gelukkig was zijn vrouw er op tijd bij toen hij de fles op dronk en slaagde erin hem zoveel water te laten drinken waardoor de poging mislukte. De gevolgen waren wel heel ernstig en zijn keel was volledig verbrand en ook fysiek en emotioneel waren de gevolgen niet te overschatten. Hij belandde tijdig in het ziekenhuis en kreeg nadien onderdak hier nadat zijn vrouw van hieruit ervoor voor hem kon zorgen. De eerste weken na zijn ontslag uit het ziekenhuis deed hij niets anders als slapen en zorgde zijn vrouw elke dag voor hem dat hij toch eten binnenhad, in vloeibare vorm, want vaste voeding kon hij nog niet eten.

Samen met hun twee kinderen verbleven ze in een aparte ruimte om het herstel zo makkelijk mogelijk te maken. In het begin was Mi heel erg veel bij hem, omdat hij quasi nooit de kamer verliet, na een 4tal weken, zagen we hem steeds meer een wandeling naar de keuken en terug maken, wel nog steeds op zo een tergend traag tempo, dat het leek alsof hij bang was voor elke stap die hij zou zetten... Weer een 4tal weken later begon hij wat meer te praten en kwam af en toe helpen met alles wat er gaande was in Daauw Home en voor we het wisten, zat hij zoals de anderen samen mee te eten en weer met zijn kinderen te spelen. Ook Mi fleurde hierdoor volledig op en ontpopte zich tot een erg zelfstandige vrouw. Bij de Engelse lessen kwam ze steeds met meer en meer vragen en zonder dat iemand het haar vroeg startte ze met het maken van naaiwerkjes en andere creatieve dingen. De laatste weken gingen we ook om de paar dagen naar de tempel, en onderweg bleef ze maar vragen afvuren over hoe de verschillende voorwerpen die we tegenkwamen in het Engels werden genoemd.

Omdat ze steeds meer aan de beter hand waren en nood hadden aan een inkomen om voor hun 5 kinderen te zorgen (de andere kinderen verbleven bij de grootouders), besloten ze op zoek te gaan naar een inkomen, omdat de vrouwen die in het inloophuis opvang krijgen, geen inkomen ontvangen. Tegen de laatste weken deed ze wel vele naaiwerkjes, maar de nood aan een stabiel inkomen was voor hun erg belangrijk. En misschien keren ze binnenkort terug...

Om ook effe zot te doen... werd er ook hier Pasen gevierd... letterlijk twee weken voor Lao Nieuwjaar. Omdat de kinderen van Lara zowel Nederlandse als Laotiaanse roets hebben, wouden ze deze speciale gebeurtenis toch ook vieren. In de ochtend werd er naar de markt gegaan achter erg veel eieren, die nadien werden gekookt. In tussentijd maakten we samen met alle kinderen mandjes voor de eieren in te leggen die we met verschillende kleuren versierden. Eens dat klaar was, waren de eieren koud ( of zo goed als kan, hier in een klimaat met 40 graden :s) en waren ze klaar om geschilderd te worden door iedereen. Dolle pret, met het schilderen van de eieren om nadien te beslissen dat het kleur toch niet dat is, eitjes terug afwassen en opnieuw beginnen. Tegen een uur of 3 waren alle eieren beschilderd en lieten we ze drogen. Voor diegenen die wouden, werden de eieren nadien verstopt en kon de zoektocht beginnen! Na wat gebroken eieren onderweg, werden alle eieren gevonden en was het tijd om de eieren op te eten! Smullen maar! Iedereen vond het fantastisch, en zo zie je maar hoe culturen zo makkelijk in elkaar kunnen overvloeien!

Wat betreft de werkzaamheden, hebben ze hun volledig op de renovatie van de vrouwenwerkplaats gestort. Het dak is afgebroken, de muren eruit, de vloer volledig uitgebroken. Hierdoor is er opnieuw weer wat nood aan fysiek werk, wat niet altijd evident is in deze temperaturen...

Enkele dagen geleden zijn we ook vertrokken naar het dorp van Boon Chans vader... Deze was erg ziek en ze hadden gezegd dat wanneer hij er weer bovenop zou komen dat ze een geit en een koe gingen slachten. Omdat de Hmong geloven in het animalisme is het erg belangrijk om dit ook daadwerkelijk uit te voeren wanneer de persoon in kwestie beter wordt. We vertrokken dus op een trip naar het dorp voor het ritueel slachten... Of dat was toch het plan. Na 4 uur rijden, bleek de auto (die net gemaakt was) enkele rare geluiden te maken. Nadat we de tweede keer stilvielen was er geen beweging meer in te krijgen. In het midden van een rivier met een gigantische storm op komst stonden we vast zonder verder te kunnen. Het begon te gieten, te onweren en enorm te waaien en enkele mensen uit het dorp wat verderop kwamen ons te hulp om de auto in gang te duwen om zo de motor terug aan de praat te krijgen... Na veel zwoegen en trekken slaagden we erin om de auto weer in gang te krijgen. Omdat onze rit toch niet zoals gepland verliep, besloten we ’s avonds te stoppen in een dorp waar we zouden overnachten in een guesthouse en de dag nadien met de auto naar de garage gaan... Jammer genoeg haalde de auto het net niet tot aan het guesthouse en hebben we het laatste half uur de auto moeten voortduwen tot aan de garage. Nu de auto toch al ergens stond, konden we op zoek naar een plek om te slapen en een plek om te eten. De dag nadien vertrokken we om 7u ’s ochtends richting de garage... 12u werd 13u en al heel snel werd het duidelijk dat we vandaag het dorp niet zouden verlaten. Om 18u bleek dat ze dan ook nog eens de dynamo moesten vervangen, dus het was alleen maar hopen dat we de volgende dag weer verder konden gaan. De volgende ochtend keerden we al vroeg terug naar de garage in de hoop dat alles in orde was. De garagist verzekerde ons dat alles gefixt was, dus uitgelaten wouden we de rit weer aanvatten. Sleutel in stopcontact... Niets... Na nog een uur of 3 sleutelen, konden we om 11u eindelijk vertrekken... Terug richting Daauw Home. De auto vertoonde teveel mankementen en de weg naar het dorp was zo slecht dat Nzoua en Boon Chan het niet wouden riskeren verder te rijden... We namen ook een betere weg naar huis om zo min mogelijk de auto te belaten... Verloren moeite zo bleek want om 13u bleek de as van de voorste wielen helemaal niet zo goed te werken, waardoor we weer op zoek gingen naar een garage... In het heetst van de dag, in de volle zon, konden we weer zitten wachten tot iemand naar de auto wou kijken. Het probleem bleek toch groter te zijn als ze dachten... Dus op 1u verwijderd van Huay Xai besloten we op een heel traag tempo door te rijden en de auto bij de garage in Huay Xai te laten maken... Eenmaal daar toegekomen duurde het slechts :s een uur en half voor we weer verder konden... Wat een interessante uitstap moest zijn naar het dorp bleek een heldrive naar verschillende garages te zijn en een goede les in geduld.

Eenmaal in Daauw Home en fris gedoucht, viel ik dan KO in slaap.
De dag nadien waren de batterijen weer volledig herladen wat ook nodig was, want iedereen was al volledig in de stemming van Nieuwjaar. Nieuwjaar valt hier van 12 tot 15 april en gaat gepaard met het gooien van heel erg veel water en viesigheden  naar iedereen die je op straat tegenkomt. Uiteraard moeten we hiervoor goed gewapend zijn, dus vertrokken we met de tuuk tuuk geladen met 14 kinderen richting Chinese market om ons te bewapenen met massa’s watergeweren.
We zijn er klaar voor! Let the waterfest begin!