Java, check! Bali, here I come...
Blijf op de hoogte en volg Karolien
12 Juni 2016 | Indonesië, Gili Meno
Na afscheid te hebben genomen in de vlieghaven, ga ik op zoek naar mijn vlucht die enkele uren later vertrekt richting Denpasar, Bali.
Eenmaal aangekomen op bestemming rond Kuta, merk ik snel dat Bali totaal anders is als Java. Om maar te beginnen met Kuta: Een gigantisch uitgebuite toeristenstad met meer nachtclubs dan je je kunt inbeelden. 90% van de toeristen hier zijn Australiers die goedkoop komen feesten en dus quasi 24u/24u met een Bintang in hun handen rondlopen... Benieuwd wat deze stad me gaat brengen.
Na heerlijk uitgeslapen te hebben, ga ik op zoek om mijn visa te verlengen voor een maand... omwille van feestdagen en weekends blijkt dit 10 dagen te duren... Dus ik hou mijn hart al vast om hier 10 dagen te zitten. Na een ochtendwandeling naar Seminyak ga ik op zoek naar een surfleraar om me nog wat extra lessen te geven, om toch wat degelijk te kunnen surfen. In de namiddag kom ik terecht bij Zaki, bijgenaamd the crocodile, leuke kerel, benieuwd wat dat zal geven. Hij blijkt een zalige leraar te zijn die me 3 dagen de knepen van het vak leert en niet veel later kan ik al deftig opstaan op mijn plank, mits verschillende blauwe plekken, schuurwonden en verbrande handen . Cause surfing is fun!
Ook stelt hij mij voor aan wat Australische vrienden van hem en zo beland ik voor de eerste keer in een van de hipste nachtclubs van Kuta. Gigantische podia met danspalen en heel, heel veel cocktails! We trekken van de ene naar de andere club en 5uur en diverse Bintangs later, brengt hij me veilig en wel terug thuis.
Ondertussen ben ik ook een Fouzia tegengekomen, een Parisienne die ook alleen door Bali en Lombok reist en besluiten we samen een brommer te huren en enkele dagen rond te toeren rond Ubud, enkele tempels in het noorden en Ulu Watu en Padang Padang Beach. Het schiereiland aan Bali blijkt veel rustiger en laidback te zijn en het uitzicht vanop de rosten is fantastisch! Ook de afwisseling met Hindoeistische tempels is weer een leuke ervaring, na het een beetje gehad te hebben met de andere tempels...
Het is zover, ik mag mijn paspoort ophalen in het Kantor Immigratie en daarmee kan ik alweer een maandje langer in Indonesie blijven.
De volgende bestemming is Ubud, de ondertussen massaal beroemde stad door het boek Eat, Pray, Love. Verkaart meteen dan ook waarom er zoveel vrouwelijke backpackers zijn... damn me! Op de bus raak ik aan de praat met Leigh, een Canadese die ondertussen ook al een paar maand onderweg is. Ik vergezel haar naar het guesthouse, aangezien ik nog niet echt een idee had waar ik juist naartoe wou. De dorm waar zij geboekt heeft, is volledig volzet en zo kom ik terecht in een homestay in het centrum van Ubud met superlieve eigenaars.
Ubud is een grote toeristenstad, maar ook hier vind je unieke en adembenemende plaatsen als je net iets verder kijkt dan de standaard toeristische aanbiedingen. Na een ochtend in het Monkey Forrest te hebben doorgebracht, en 1 zonnecreme minder (enkele aapjes zullen niet verbranden de komende weken :-0), gaan Leigh en ik te voet op ontdekking in de rijstvelden buiten Ubud. Nog geen 30 minuten stappen en je laat de drukke stad achter je, en komt terecht in prachtige rijstterassen die oneindig ver strekken en waar je in alle rust iets kunt eten en drinken... ‘In alle rust’ is nodig, want die avond hebben we een trek naar de top van de Mount Batur gepland. Na verschillende meningen te hebben gehoord, zijn we er gerust in dat dit best wel zal meevallen... Niet zo stijl en niet zo lang, makkie!
Damn, mijn conditie! Na veel gevloek en geploeter kom ik volledig kapot aan op de top van de Mount Batur, de op een na hoogste vulkaan in Bali, naast de Mount Agung. (En dan nog te bedenken dat ik aan het twijfelen was om deze te doen! HAHA) Het zicht was grandioos: Waar je aan de ene kant een prachtig zicht had op de opkomende zon, had je aan de andere kant de volle maan die net onder ging en voor een unieke ervaring zorgde.
Na een evenlange trip naar beneden, komen we 12u later terug op de begane grond en worden we een voor een in ons guesthouse gedropt. Na 2 seconden, gok ik?!, was ik weg.
Next stop! Nusa Lembogan, een klein eiland in het zuiden van Bali met prachtige duiklocaties. Ik neem afscheid van Leigh en neem mijn eerste boottrip richting het eiland waar ik terug met Fouzia had afgesproken. Zij verbleef al in een duikresort, en om de prijs wat te drukken, besluiten we om een kamer te delen. Na enkele mislukte pogingen om haar te overtuigen om te leren duiken, ga ik dan maar op zoek om een diveshop te vinden... Het is ondertussen weer 7 maanden geleden sinds mijn laatste duik, en ik heb er zin in! Waauw; Het koraal en het onderwaterleven is uniek hier, een visibility van telkens 18meter + en niet 1, maar meer dan 30 Manta Rays (foto’s volgen) in 1 duik! Na het duiken met de Whale Shark is dit toch de op een na beste ervaring onderwater.
Duiken overdag, en ’s avonds met een Bintang in de hand naar de zonsondergang kijken, het leven kan toch mooi zijn!
Samen met twee anderen zijn we ook een dag op de scooter gekropen om de twee aaneensluitende eilanden te verkennen. Hoe mooi sommige stranden en uitzichten ook waren, veel van de schoonheid werd teniet gedaan door plaatsen die dienst deden als stortbelt van het eiland. Blijkbaar is dit de kost die het eiland draagt door het arriveren van toeristen... Oppervlakten van 1 a 2 vierkante kilometer vol met plastiek en al het andere vuil dat dagelijks aanspoelt op de kusten van Lembogan, en waar de lokale bevolking niet mee vertrouwd is, en geen idee heeft wat ze hiermee moeten aanvangen...
Nusa Lembogan, check! Gili’s, here we come! Na lang discussieren met Fouzia, besluiten we om ons toch te wagen aan het grootste en meest toeristische eiland van de drie Gili eilanden: Gili Trawangan. Eenmaal daar toegekomen, beseffen we dat dit niet de beste keuze was. Het eiland, wat ooit het mooiste eiland van de drie was, is volledig bezaaid met nachtclubs en overvolle bars en toeristen die hier enkel naartoe komen om te feesten! De andere kant van het eiland blijkt de beste kant te zijn, maar fancy strandbars hebben hier hun claim opgeeist, en om ietwat van de mooie stranden te kunnen genieten, betaal je je blauw aan eten en drinken hier. Na een avondje stappen met Leigh (die al enkele dagen eerder op het eiland was beland, en het feesten wel kom apprecieren), besluiten we om het eiland te verlaten.
Na 3 weken samen reizen, neem ik afscheid van Fouzia en besluit ik mijn kans te wagen op het volgende eiland, Gili Air, omschreven als volgt: Een gezonde mix tussen het feesteiland Trawangan en het rustige honeymooneiland Gili Meno. Geen idee hoe Gili Meno eruit ziet, maar Gili Air is inderdaad een pak rustiger en (nu nog) een gezelliger dan Gili Trawangan. Langs de kustlijn zie je overal bouwwerven opreizen, en ook hier zal het niet lang duren vooraleer het hier overvol loopt van toeristen. Juni, de maand voor high season, is best rustig... En je hebt de stranden voor het uitkiezen waar je kunt genieten van een bin bag, een goed boek en een verse cocosnoot! Ik huur me snorkelmateriaal voor 2 dagen en begin eindelijk in mijn nieuwe boek!
Ik slaap voor de eerste keer in een dorm, waar ik enkele Indonesiers van Gili Meno tegenkom, die enkele dagen op Gili Air zijn voor het volgen van een upgrade voor hun Dive Master. Blijkt dat mijn hostel de place to be is voor de lokale duikinstructors en zo kom ik al snel alles te weten wat ik nodig heb voor een goede dive shop te vinden op de Gili’s. Het plan was op Gili Air te duiken, maar JJ en Hi (de mannen uit mijn hostel) overtuigen me om toch naar Meno te gaan en daar te gaan duiken. Twijfel... want Meno stond niet echt op de planning, en een eiland dat honeymoonisland noemt, was niet echt een check op mijn lijstje. Uiteindelijk besluit ik toch te gaan en raden ze me een leuk guesthouse aan waar er die avond in de bar een groot feest gegeven wordt voor de ramadan van start gaat! Bleek een topplan te zijn!
12 dagen op Gili Meno! Een aanrader voor iedereen die ooit twijfelt naar welke van de 3 Gili’s ze willen gaan... De sfeer is hier zo relaxt, de lokale bevolking is enorm warm en vriendelijk en de stranden zijn echt bounty. Ook de mensen die ik hier ben tegengekomen maakten dit eiland voor mij een onvergetelijke plaats. Het is inderdaad geen feesteiland, maar in de bar naast mijn guesthouse, Sasak Kafe, is er elke avond life muziek waar de hele familie een voor een diverse nummers op de gitaar speelt en iedereen samen komt en spontaan mee begint te zingen... Als dat nog niet genoeg sfeer is, wordt er ook een vuurshow gegeven op het strand door Ebben of Omphong, twee topkerels! Baron en Donny zorgen er dan weer voor dat er altijd weer iets nieuws van eten en drinken uit te proberen is. Ook de eigenaars van mijn guesthouse (Ana en Suleiman, ook familie van Sasak Kafe) zorgden ervoor dat ik een deel van de familie was.
Na het grote feest in Sasak, ging de Ramadan van start. 4u ’s ochtends opstaan om te bidden en te ontbijten om dan om 15u in de namiddag te beginnen aan het feestmaaltijd om ’s avonds om 18u10, bij het ondergaan van de zon, het vasten te breken door met de hele familie samen te eten. Elke avond werd ik bij Ana en Suleiman uitgenodigd om samen met hun het vasten te ‘breken’. De bevolking is een heel stuk rustiger tijden de Ramadan en de activiteiten worden door iedereen tot een minimum beperkt. Ook de lokale instructoren in de duikshop, duiken een hele maand niet; tijdens de Ramadan mag je namelijk niets van water in je lichaam hebben/krijgen.
’s Avonds gezellig rond het vuur met de gitaar in Sasak, en overdag genieten van het onderwaterleven rond de Gili’s, en zo ben je ineens 12 dagen verder en besef je dat het toch weer tijd is om verder te gaan...
En zo beland ik vandaag eindelijk op het vasteland in Lombok, waar ik morgen een visarun doe en heen en terugvlieg naar Kuala Lumpur voor nog een extra vier weken in Indonesie.
Volgend puntje op mijn to do list: Vulkaan Rinjani beklimmen! Hoe ik dat ga doen? Laat ons hopen dat de workouts van de voorbije drie weken goed genoeg zijn geweest ;)!
Eenmaal aangekomen op bestemming rond Kuta, merk ik snel dat Bali totaal anders is als Java. Om maar te beginnen met Kuta: Een gigantisch uitgebuite toeristenstad met meer nachtclubs dan je je kunt inbeelden. 90% van de toeristen hier zijn Australiers die goedkoop komen feesten en dus quasi 24u/24u met een Bintang in hun handen rondlopen... Benieuwd wat deze stad me gaat brengen.
Na heerlijk uitgeslapen te hebben, ga ik op zoek om mijn visa te verlengen voor een maand... omwille van feestdagen en weekends blijkt dit 10 dagen te duren... Dus ik hou mijn hart al vast om hier 10 dagen te zitten. Na een ochtendwandeling naar Seminyak ga ik op zoek naar een surfleraar om me nog wat extra lessen te geven, om toch wat degelijk te kunnen surfen. In de namiddag kom ik terecht bij Zaki, bijgenaamd the crocodile, leuke kerel, benieuwd wat dat zal geven. Hij blijkt een zalige leraar te zijn die me 3 dagen de knepen van het vak leert en niet veel later kan ik al deftig opstaan op mijn plank, mits verschillende blauwe plekken, schuurwonden en verbrande handen . Cause surfing is fun!
Ook stelt hij mij voor aan wat Australische vrienden van hem en zo beland ik voor de eerste keer in een van de hipste nachtclubs van Kuta. Gigantische podia met danspalen en heel, heel veel cocktails! We trekken van de ene naar de andere club en 5uur en diverse Bintangs later, brengt hij me veilig en wel terug thuis.
Ondertussen ben ik ook een Fouzia tegengekomen, een Parisienne die ook alleen door Bali en Lombok reist en besluiten we samen een brommer te huren en enkele dagen rond te toeren rond Ubud, enkele tempels in het noorden en Ulu Watu en Padang Padang Beach. Het schiereiland aan Bali blijkt veel rustiger en laidback te zijn en het uitzicht vanop de rosten is fantastisch! Ook de afwisseling met Hindoeistische tempels is weer een leuke ervaring, na het een beetje gehad te hebben met de andere tempels...
Het is zover, ik mag mijn paspoort ophalen in het Kantor Immigratie en daarmee kan ik alweer een maandje langer in Indonesie blijven.
De volgende bestemming is Ubud, de ondertussen massaal beroemde stad door het boek Eat, Pray, Love. Verkaart meteen dan ook waarom er zoveel vrouwelijke backpackers zijn... damn me! Op de bus raak ik aan de praat met Leigh, een Canadese die ondertussen ook al een paar maand onderweg is. Ik vergezel haar naar het guesthouse, aangezien ik nog niet echt een idee had waar ik juist naartoe wou. De dorm waar zij geboekt heeft, is volledig volzet en zo kom ik terecht in een homestay in het centrum van Ubud met superlieve eigenaars.
Ubud is een grote toeristenstad, maar ook hier vind je unieke en adembenemende plaatsen als je net iets verder kijkt dan de standaard toeristische aanbiedingen. Na een ochtend in het Monkey Forrest te hebben doorgebracht, en 1 zonnecreme minder (enkele aapjes zullen niet verbranden de komende weken :-0), gaan Leigh en ik te voet op ontdekking in de rijstvelden buiten Ubud. Nog geen 30 minuten stappen en je laat de drukke stad achter je, en komt terecht in prachtige rijstterassen die oneindig ver strekken en waar je in alle rust iets kunt eten en drinken... ‘In alle rust’ is nodig, want die avond hebben we een trek naar de top van de Mount Batur gepland. Na verschillende meningen te hebben gehoord, zijn we er gerust in dat dit best wel zal meevallen... Niet zo stijl en niet zo lang, makkie!
Damn, mijn conditie! Na veel gevloek en geploeter kom ik volledig kapot aan op de top van de Mount Batur, de op een na hoogste vulkaan in Bali, naast de Mount Agung. (En dan nog te bedenken dat ik aan het twijfelen was om deze te doen! HAHA) Het zicht was grandioos: Waar je aan de ene kant een prachtig zicht had op de opkomende zon, had je aan de andere kant de volle maan die net onder ging en voor een unieke ervaring zorgde.
Na een evenlange trip naar beneden, komen we 12u later terug op de begane grond en worden we een voor een in ons guesthouse gedropt. Na 2 seconden, gok ik?!, was ik weg.
Next stop! Nusa Lembogan, een klein eiland in het zuiden van Bali met prachtige duiklocaties. Ik neem afscheid van Leigh en neem mijn eerste boottrip richting het eiland waar ik terug met Fouzia had afgesproken. Zij verbleef al in een duikresort, en om de prijs wat te drukken, besluiten we om een kamer te delen. Na enkele mislukte pogingen om haar te overtuigen om te leren duiken, ga ik dan maar op zoek om een diveshop te vinden... Het is ondertussen weer 7 maanden geleden sinds mijn laatste duik, en ik heb er zin in! Waauw; Het koraal en het onderwaterleven is uniek hier, een visibility van telkens 18meter + en niet 1, maar meer dan 30 Manta Rays (foto’s volgen) in 1 duik! Na het duiken met de Whale Shark is dit toch de op een na beste ervaring onderwater.
Duiken overdag, en ’s avonds met een Bintang in de hand naar de zonsondergang kijken, het leven kan toch mooi zijn!
Samen met twee anderen zijn we ook een dag op de scooter gekropen om de twee aaneensluitende eilanden te verkennen. Hoe mooi sommige stranden en uitzichten ook waren, veel van de schoonheid werd teniet gedaan door plaatsen die dienst deden als stortbelt van het eiland. Blijkbaar is dit de kost die het eiland draagt door het arriveren van toeristen... Oppervlakten van 1 a 2 vierkante kilometer vol met plastiek en al het andere vuil dat dagelijks aanspoelt op de kusten van Lembogan, en waar de lokale bevolking niet mee vertrouwd is, en geen idee heeft wat ze hiermee moeten aanvangen...
Nusa Lembogan, check! Gili’s, here we come! Na lang discussieren met Fouzia, besluiten we om ons toch te wagen aan het grootste en meest toeristische eiland van de drie Gili eilanden: Gili Trawangan. Eenmaal daar toegekomen, beseffen we dat dit niet de beste keuze was. Het eiland, wat ooit het mooiste eiland van de drie was, is volledig bezaaid met nachtclubs en overvolle bars en toeristen die hier enkel naartoe komen om te feesten! De andere kant van het eiland blijkt de beste kant te zijn, maar fancy strandbars hebben hier hun claim opgeeist, en om ietwat van de mooie stranden te kunnen genieten, betaal je je blauw aan eten en drinken hier. Na een avondje stappen met Leigh (die al enkele dagen eerder op het eiland was beland, en het feesten wel kom apprecieren), besluiten we om het eiland te verlaten.
Na 3 weken samen reizen, neem ik afscheid van Fouzia en besluit ik mijn kans te wagen op het volgende eiland, Gili Air, omschreven als volgt: Een gezonde mix tussen het feesteiland Trawangan en het rustige honeymooneiland Gili Meno. Geen idee hoe Gili Meno eruit ziet, maar Gili Air is inderdaad een pak rustiger en (nu nog) een gezelliger dan Gili Trawangan. Langs de kustlijn zie je overal bouwwerven opreizen, en ook hier zal het niet lang duren vooraleer het hier overvol loopt van toeristen. Juni, de maand voor high season, is best rustig... En je hebt de stranden voor het uitkiezen waar je kunt genieten van een bin bag, een goed boek en een verse cocosnoot! Ik huur me snorkelmateriaal voor 2 dagen en begin eindelijk in mijn nieuwe boek!
Ik slaap voor de eerste keer in een dorm, waar ik enkele Indonesiers van Gili Meno tegenkom, die enkele dagen op Gili Air zijn voor het volgen van een upgrade voor hun Dive Master. Blijkt dat mijn hostel de place to be is voor de lokale duikinstructors en zo kom ik al snel alles te weten wat ik nodig heb voor een goede dive shop te vinden op de Gili’s. Het plan was op Gili Air te duiken, maar JJ en Hi (de mannen uit mijn hostel) overtuigen me om toch naar Meno te gaan en daar te gaan duiken. Twijfel... want Meno stond niet echt op de planning, en een eiland dat honeymoonisland noemt, was niet echt een check op mijn lijstje. Uiteindelijk besluit ik toch te gaan en raden ze me een leuk guesthouse aan waar er die avond in de bar een groot feest gegeven wordt voor de ramadan van start gaat! Bleek een topplan te zijn!
12 dagen op Gili Meno! Een aanrader voor iedereen die ooit twijfelt naar welke van de 3 Gili’s ze willen gaan... De sfeer is hier zo relaxt, de lokale bevolking is enorm warm en vriendelijk en de stranden zijn echt bounty. Ook de mensen die ik hier ben tegengekomen maakten dit eiland voor mij een onvergetelijke plaats. Het is inderdaad geen feesteiland, maar in de bar naast mijn guesthouse, Sasak Kafe, is er elke avond life muziek waar de hele familie een voor een diverse nummers op de gitaar speelt en iedereen samen komt en spontaan mee begint te zingen... Als dat nog niet genoeg sfeer is, wordt er ook een vuurshow gegeven op het strand door Ebben of Omphong, twee topkerels! Baron en Donny zorgen er dan weer voor dat er altijd weer iets nieuws van eten en drinken uit te proberen is. Ook de eigenaars van mijn guesthouse (Ana en Suleiman, ook familie van Sasak Kafe) zorgden ervoor dat ik een deel van de familie was.
Na het grote feest in Sasak, ging de Ramadan van start. 4u ’s ochtends opstaan om te bidden en te ontbijten om dan om 15u in de namiddag te beginnen aan het feestmaaltijd om ’s avonds om 18u10, bij het ondergaan van de zon, het vasten te breken door met de hele familie samen te eten. Elke avond werd ik bij Ana en Suleiman uitgenodigd om samen met hun het vasten te ‘breken’. De bevolking is een heel stuk rustiger tijden de Ramadan en de activiteiten worden door iedereen tot een minimum beperkt. Ook de lokale instructoren in de duikshop, duiken een hele maand niet; tijdens de Ramadan mag je namelijk niets van water in je lichaam hebben/krijgen.
’s Avonds gezellig rond het vuur met de gitaar in Sasak, en overdag genieten van het onderwaterleven rond de Gili’s, en zo ben je ineens 12 dagen verder en besef je dat het toch weer tijd is om verder te gaan...
En zo beland ik vandaag eindelijk op het vasteland in Lombok, waar ik morgen een visarun doe en heen en terugvlieg naar Kuala Lumpur voor nog een extra vier weken in Indonesie.
Volgend puntje op mijn to do list: Vulkaan Rinjani beklimmen! Hoe ik dat ga doen? Laat ons hopen dat de workouts van de voorbije drie weken goed genoeg zijn geweest ;)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
