Back at Daauw Village

Ondertussen eindelijk in het politiebureau geraakt om aangifte van de diefstal te doen. Naar Lao normen werd ik volledig gekleed door Zjong in de traditionele omslagrok en een roos hemdje met een kraag aan. In Laos is het steeds belangrijk in publieke omgevingen de regels van Laos te respecteren. Gepaste kledij is er een van. Een andere belangrijke regel is nooit met je benen open zitten of je benen over elkaar kruisen. Dit is zeer onrespectvol tegenover anderen. Ook als je je voeten ergens anders plaatst als op de grond, wordt er raar gekeken. Je voeten zijn er om mee te stappen, en nergens anders voor.

Na veel 5en en 6en en praktisch mijn eigen politierapport schrijven, want het engels is hier toch nog niet zo standaard, wandel ik 2u later het politiebureau uit.

Terug in Daauw Home is het alweer tijd om samen met Ing, een van de zussen van Zjong en Nzoua, te gaan flyeren op straat. Het is voor hun heel belangrijk om hierbij te zijn om op deze manier dit zelf te kunnen doen in de toekomst. In Daauw Home heeft Ing haar kuren, zoals elke 16-jarige, maar eens ze begint te babbelen, merk je dat ze toch best veel Engels kan spreken en verstaan. Eens op straat echter, komt het verlegen meisje weer boven, zoals bij vele Hmong het geval is.

Ondertussen is het hier de afgelopen weken ook extreem warm geworden waardoor het in de namiddag bijna onmogelijk is om fysiek werk te verzetten. Samen met de nieuwe meisjes Ai en Mai gaan Jenny (oma Jenny voor de kindjes hier) en ik aan de slag met de Engelse lessen. Eens we bezig zijn duurt het steeds niet lang en er staan een stuk of 5 andere jongens/vrouwen/ bezoekers rond de tafel nieuwsgierig mee te luisteren. Een kleine maand terug had ik een memoryspel gemaakt voor de kindjes met alle soorten groenten/ bestek/ eetwaren/ ... op. Maar uiteindelijk gebruiken we het nu ook voor de Engelse lessen om hiermee alles aan te wijzen in het restaurant.
Ai en Mai beginnen zich hier steeds meer en meer thuis te voelen en dat merk je in hun manier van doen. Een lach kan er al eens vanaf en ook het giechelen over jongens, waarom ik nog toch nog niet getrouwd ben (maar wel een ring draag) en ook waarom ik nog geen babies heb :-), begint een dagelijks voorkomend topic te worden.

Gisteren, zondag, was voor de verandering een echte rustdag voor Daauw Home. ’s Ochtends was iedereen mooi opgekleed en dit bleek te zijn voor de verkiezingen die werden gehouden. Zo moest iedereen tussen de leeftijd van 18 en 58 jaar oud verplicht gaan stemmen. Blijkbaar heb je na je 58ste niet echts veel zinnigs meer in te brengen en moet je dus niet meer gaan stemmen :s... Soit, wetende uit welke achtergrond veel ouderen komen, is dit in dit geval, misschien toch niet de grootste ramp.

Ook werd er vandaag sticky rice gekocht om de Dua te maken (een heel klein beetje ook omdat ik al zoveel heb zitten zagen wanneer ze het eens zouden maken.) Dua is een speciaal soort sticky rice dat vooral gemaakt wordt door de vrouwen in de dorpen. Je stoomt de sticky rice, klopt hem dan met gigantische houten hamers tot een grote brei en maakt er dan een soort pannenkoek van die je opvouwt tussen bananenbladeren. Wanneer je ze dan tegen het vuur legt, wordt het geheel een lekker krokante koek, met binnenin heerlijk plakkerige sticky rice.

Omdat ik niet de enige ben die fan is van Dua, ook alle kinderen, hm hm, zijn er zot van, liet Zjong me weten dat ik er enkele in mijn kamer moest nemen... Want tegen het einde van de volgende dag zouden ze bijna allemaal op zijn. ( We hadden er meer als 50 gemaakt!) Een klein detail vergeten toen ik de Dua in mijn kamer meenam... niet enkel ik en de kinderen zijn dol op de Dua, maar ook de gigantisch grote ratten kwamen ’s nachts mijn kamer bezoeken, waardoor ik de volgende ochtend 2 dua’s minder had... :s.

Met de kinderen allemaal thuis... Zondag is het voor hun ook een vrije dag, kon je op alle plaatsen in Daauw Village kinderen aantreffen. De jongsten besloten om zich te gaan amuseren in het zand en met zand naar elkaar te gooien... Allemaal leuk enzo... ware het niet dat ze dit net deden naast de opgehangen was van de oudere jongens...

Li, die zijn (nu niet meer zo witte)schooluniform daar te drogen had gehangen, kon hier niet mee lachen en werd heel erg kwaad op zijn broertje Sue die een van de kinderen was die in het zand aan het ravotten was... Hij werd erg kwaad op Sue en op het einde stonden ze er allebei met tranen in hun ogen, Sue omdat hij zo boos was en onmacht omdat zijn schooluniform nu morgen niet droog ging zijn en Sue omdat hij pijn had omdat Li hem geduwd had, maar ook omdat hij eigenlijk niet besefte dat ze Li zijn kleren zo vuil hadden gemaakt en omdat dit ook niet met opzet was...

Toen ik ze daar beiden met tranen in hun ogen zag, brak mijn hart toch een beetje. Je bent je steeds bewust van het harde leven dat al deze kinderen hebben meegemaakt, maar op zo’n momenten besef je des te meer dat hier geen vader of moeder voor hen was, waar ze naartoe konden gaan om iets op te lossen, en dat ze dit eigenlijk al heel hun leven zo hebben moeten doen.

Li (ongeveer 16 )en Sue (ongeveer 8), zijn enkele van de broers van Boonchan, samen met Ong (12) en Mai (10) die allen in Daauw Home wonen. Toen Boonchan hier een 4 tal jaar geleden toekwam, was hij erg slecht aan toe. Boonchan had een zeer moeilijke jeugd doordat zijn vader drugs- en drankproblemen heeft en doordat zijn moeder gestorven is bij de geboorte van zijn jongste broertje Sue. Hierdoor heeft Boonchan al van jongsafaan de verantwoordelijkheid over zijn broertjes en zusje op zich moeten nemen. Door nood aan geld en eten voor zijn familie was hij in minder koosjere zaken belandt en dankzij Daauw Home is hij erin geslaagd zijn leven weer wat meer op orde te krijgen. Ook kwam hij hier de vrouw van zijn leven tegen, Zjong (de zus van Nzoua) en samen hebben ze de ondertussen 3 jaar oude Joshua. Sinds enkele maanden wonen nu alle broertjes en zijn zusje in Daauw Home en kunnen ze, dankzij de vele sponsors die ze voor elk kind apart hebben weten te vinden, naar school om op die manier toch hun toekomstperspectieven te kunnen vergroten.

Nu... door een stom voorval als een kleine ruzie tussen beide broers, besef je ineens hoe hard het moet zijn voor hun, en hoe weinig je er soms bij stil staat hoe een klein bedrag, een vriendelijk gebaar, het volgen van school, het leven in Daauw Home en zoveel meer... voor deze kinderen zoveel extra betekent. Het zijn een voor een allemaal schatten van kinderen, die er het beste van proberen te maken in de omstandigheden zoals ze zijn.

... Relativeren en genieten van de kleine dingen lijkt dan zo vanzelfsprekend...