Met z’n vieren op trip in Java!

Eens vanuit een ander standpunt bekeken – Geschreven door mijn mama.

Waar we zolang naar uitkeken was plots heel dichtbij. Op donderdag 28 april rond half 3 zijn we met ons drietjes vertrokken richting Zaventem. Na een chaotische incheck op Zaventem, naweeën van de bomaanslag een aantal weken geleden, zijn we dan toch op tijd op het vliegtuig gestapt richting Jakarta, Indonesië.

Op vrijdag 29 april rond 1.00 uur zijn we geland op Jakarta, hoofdstad van Indonesië, met zo’n 10 miljoen inwoners. Zoals afgesproken zouden we onmiddellijk doorreizen naar Bandung. Na een lange vermoeiende taxirit zijn we uiteindelijk toegekomen in Bandung rond 10.00 uur ’s avonds, waar je op ons zat te wachten in het hotel Bel-Swis. We waren dolgelukkig jou terug te zien na 3 maanden je te moeten missen. Het deed ons deugd dat je er heel goed uit zag - mits de paar kilootjes die je was aangekomen - getuigt dat je het de afgelopen 3 maanden in Laos zeer naar je zin had. Graag hadden we een glaasje willen heffen op het gezellig samenzijn maar blijkbaar was een flesje net iets te duur en hebben we dan gekozen voor de lokale Bindank, een lekker fris Javaans biertje. De avonturen in Laos hadden we wel al via de blog gelezen maar het was nog zo plezant je verhaal aan ons te doen. Moe na de lange reis, maar heel tevreden zijn we gaan slapen.

Met de Lonely Planet in de hand kom je door heel het land. Je had het een en ander al opgezocht hoe en wat we de komende 14 dagen zouden plannen. De bedoeling was van West naar Centraal Java te reizen met als eindbestemming Jogyakarta, Oost- Java, uitvalsbasis voor te eindigen in schoonheid met bezoeken aan de werelderfgoeden Borobodur en Prambanan. Een betere gids konden we ons niet inbeelden, daarenboven je ervaring om diplomatisch en vriendelijke te onderhandelen , daar konden wij enkel een voorbeeld aan nemen.

In Bandung zelf was er niet zo heel veel te bezichtigen, een hele grote stad, veel drukte en hectisch verkeer, net zoals in Jakarta. Auto’s, moto’s, mama’s met baby’tjes op bromfietsen, Javanen op blote voeten die de becak met of zonder motor stuurden door het verkeer heen, alles kriskras door elkaar, om gek van te worden, was wel effen wennen. Nu begrijpen we waarom ze een monddoekje dragen, is zeker geen luxe ginder. Af en toe een Javaanse jongen in het midden van al die drukte die met een fluitje het verkeer probeert te regelen. Daarbij nog de hoge vochtigheidsgraad, de warmte en af en toe een stevige regenbui, redenen te meer om Bandung te ontvluchten. Aangezien we nog moe waren besloten we een nachtje extra te blijven om dan geheel fit te kunnen vertrekken naar Pangandaran. In Bandung hebben we dan kennis gemaakt met de eerste echte Javaanse koffie met gecondenseerde melk in een typische cofee bar.

De volgende morgen zijn we dan vroeg vertrokken met de trein van Bandung naar Banjar. Een klein stationnetje in de middle of nowwhere. Geen taxi’s of bussen dus besloten we maar, na lang afdingen, want zo werkt het nu eenmaal in Indonesië, met de fiets – becak richting busstation te gaan om van daaruit te vertrekken met de bus naar Pangandaran. Al vlug bleek er geen deftige bus te rijden naar Pangandaran en besloten we dan maar de lokale bus te nemen. Met ons gevieren op de achterbank, leuk plaatsje dachten we net naast de opendeur die ons wat koelere lucht zou bezorgen, hebben we er net geen hernia aan overgehouden. Een helle lange busrit, stops om de 10 minuten, door kleine straatjes, over veldwegen, haarspeldbochten, slechte asfalt, tegen 40/u, om dan uiteindelijk na 5 uur aan te komen in Pangadaran.

Pangandaran, blijkt de mooiste kustlijn te hebben van Java, en dat was het ook. De Stille Oceaan met prachtige mega hoge golven, surfers, hutjes op het strand, cafeetjes en nog veel meer. Hier besloten we toch wel een aantal dagen te blijven om op adem te komen. Hebben al heel snel een mooi hotel gevonden, Menara Laut, vlak voor het strand. Een guesthouse bleek niet zo gemakkelijk te vinden en aangezien we moe waren van de rit waren we heel blij met ons hotelletje. Op het strand hadden we onmiddellijk het bezoek van een ‘lieve’ mijnheer die ons ‘kosteloos’ alle informatie zou bezorgen van wat we allemaal konden bezichtigen, zo zijn ze nu eenmaal die Javanen, heel vriendelijk maar met commercieel inzicht. Hij bleef maar aandringen en uiteindelijk heb je hem dan toch op een beleefde maar kordate manier duidelijk gemaakt dat we alles liever zelf organiseerden. Wederom een talent om fier op te zijn. Surfen moet je hier zeker es gedaan hebben dus de ideale lokatie om samen met Katrien jullie doop in surflessen te krijgen. Een superlieve Yoga, strandsurfleraar heeft jullie de eerste beginselen van het surfen aangeleerd en na een uurtje de plank op. Balen….. rechtstaan, vallen en dan weer opstaan, ’t ja, niet gemakkelijk in het begin hé, maar de aanhouder wint en na een paar dagen kon je toch al behoorlijk recht blijven en een paar kleine golven snijden. Buiten een paar blauwe plekken op je knieën, wat spierpijn en de plank es tegen je hoofd (typisch voor ons Karolien) heb je er echt van genoten. Papa en ik hielden het koel onder een hutje, gewoon genieten, chillen in jullie jargon.

’s Middags aten we altijd op het strand, rijst en eieren in overvloed, voor papa effen wennen want hij was ‘desperate’ op zoek naar Westerse specialiteiten die hier niet zo gemakkelijk te vinden waren. Veel slaatjes dan maar, dat smaakte ook. De eerste dag hadden we meteen een uitstap geplant naar het nationaal park en de ‘white beach’ wat blijkbaar een heel mooi strandje was net buiten de baai van Pangandaran. Zo gezegd zo gedaan, het Nationaal Park was mooi, maar niet de moeite voor wat je als toerist moet betalen, blijkbaar hebben ze ons in het zak gezet. Papa Luc had net iets te rap toegezegd en Karolien was helemaal niet happy aangezien ze nog wou onderhandelen. Aanvullend zijn we dan naar de white beach gestapt, adembenemend. Een pareltje, we waanden ons effen op expeditie Robinson, mangroves, oude vissersbootjes, palmbomen, echt een pareltje. Lokale bewoners hadden onze de ‘wijze’ raad meegegeven wat apennootjes mee te nemen als voeder voor de aapjes. Het heeft lang geduurd vooraleer we apen op ons pad gezien hebben maar eens op de white beach, zijn we letterlijk aangevallen door die apen. Een, twee, drie, 10, 15, ik ben de tel kwijt want in een paar seconden tijd hebben we alles bij elkaar letterlijk moeten vastgrijpen en zijn Karolien en Luc letterlijk aangevallen door de apen. Het was een foto waard, hilarisch en grappig maar tegelijk toch effen schrikken. Luc kwam er met de schrik vanaf en Karolien heeft een mooi aandenken aan de white beach aapjes, 2 dikke littekens van hun nagels. Dus never, ever pindanoten aan apen geven.

De Green Valley en de Green canyon in Pangandaran stonden ook op jouw lijstje en via de surfleraar hebben we dan een daguitstap met hem als gids geplant op 4 mei. Met de brommer, Katrien achterop bij Karolien en ik achterop bij papa. Langs groene paadjes, rijstplantages, een hangbrug en idyllische plekjes zijn we dan na een trip van 30 km op onze bestemming toegekomen. Een echte aanrader, een oase van stilte en rust midden in het groen, hangende bomen over het water, lianen en watervalletjes. Gelukkig was er niet al te veel stroming en zijn we samen de rivier gevolgd naar beneden, eerst wat onwennig want het bleek toch niet zo gemakkelijk te gaan over de rotsen op je blote voeten maar wat hebben we genoten. Hilarische foto’s genomen na onze sprong van het watervalletje recht naar beneden, effen paniek bij mama & papa.. Na de middag was het de beurt aan de Green Canyon, een bootje bracht ons via het meer naar de canyon met als eindpunt een waanzinnig mooi plaatsje, maar dat was het dan ook. Uiteindelijk met de moto naar Batu Karas, stond ook weer op jouw verlanglijstje, een heel gezellig vissershaventje, bekend om zijn ideale surf locatie. En wat hebben we daar lekker gegeten. Aan papa de eer deze keer, in een heel lokaal restaurantje had hij een grill gevonden, de kokin uitgelegd hoe hij graag de scampi’s wou hebben en het resultaat was om ‘U’ tegen te zeggen, pluim voor papa. Op de terugweg via een hangbrug over een diepe ravijn, was wel effen schrikken, ogen dicht en verstand op nul. Katrien zat bij Karolien achterop en dat leverde toch ook wat commotie op. Out of the blue, een luide schreeuw van Katrien en Karolien die het rechte pad moest proberen te volgen, moet kunnen zeker? Terug in het hotel heel goed nieuws van het thuisfront, Simon is geboren, zoon van Lin & Sebastien.

Wonderen zijn de wereld niet uit, raar maar waar. Katrien was samen met papa een plaatsje gaan zoeken op het strand om te ontbijten toen plotseling Stefanie, de zus van Celine (goede vriendin van Katrien)op het toneel verscheen. Zo hebben we samen gezellig samen de dag doorgebracht op het strand van Pangandaran met surfing, basketten in de gietende regen, lekker chillen, samen met Stefanie en Elisa, haar vriendin. We konnen niet anders dan de dag afsluiten met een super stranddiner, wat we dan ook gedaan hebben. De plaatselijke kok heeft ons verwent met gegrilde calamares, vis, brochetten, slaatjes en andere specialiteiten en als kers op de taart werden we getracteerd door Stefanie en Elisa met een rondrit in de ‘flashy’ trapper autootjes (te vergelijken met de fietstrappers aan zee) maar dan mega verlicht met neon lichtjes. De avond kon niet meer stuk. Ondertussen werd ook het rustige Pangandaran omgetoverd in een superdrukke kuststad aangezien de lokale bevolking 4 dagen verlof had en iedereen uit Jakarta en omstreken naar Pangadaran kwam om effen de drukte te ontvluchten en zich te onstpannen op het strand. Aangezien het hotel volgeboekt was waren we genoodzaakt een nieuwe bestemming te zoeken voor nog 2 nachten. Zo zijn we beland in Guesthouse Mango, een heel gezellig guesthouse, rudimentair maar alles wat we nodig hadden. Zo hebben we nog 2 extra dagen geplant in Pangandaran om te genieten van zon, zee en strand. Wel een drukte van je welste. Wij waren, buiten een groep Australiërs, de enige toeristen die het strand van Pangandaran bezetten. Verder veel, heel veel moslims maar ook niet-moslims samen op het strand, met en/of zonder (weinig) kleren in het water, verschillende tellers (christen, moslim, boedhist,…) maar iedereen onder één noemer zich gelukkig en vrij voelen maar vooral genieten. Iedereen accepteert en respecteert iedereen. Laten we daar maar es als Belg een voorbeeld aan nemen.

Op tijd in ons bed want je had voor ons alweer een nieuwe bestemming, uitdaging gekozen. Ontspanning hebben we zeker gehad dus nu tijd voor wat cultuur. Op zaterdag 7 mei, onze 33ste huwelijksverjaardag waren we al vroeg uit de veren, om 7.00 uur zou een busje ons oppikken aan het guesthouse Mango om richting Yogyakarta, centraal Java te rijden. Om 4.00 uur in de namiddag toegekomen, moe, bezweet en honger. Zoals we ondertussen al gewend waren had je voor ons een eindbestemming gezocht in Yogyakarta, guesthouse Bladok. Een super gezellig Guesthouse, met een zwembadje, een oase van rust om wat te ontsnappen aan het drukke leven erbuiten. Aangezien we wat te vieren hadden zijn we beland in een heel mooi restaurantje ‘Milas’, en hebben we met ons vieren kunnen toasten met water en een vegetarisch menu op onze huwelijksverjaardag, es wat anders dan anders . Yogyakarta, de vroegere hoofdstad van Java, was wederom een drukke stad. In de gezellige Marlioboro, dé winkelstraat kan je urenlang kuieren tussen de gezellige kraampjes. Op ons programma stond een bezoek aan de Kraton, het paleis van de Sultan, een Ramayana voorstelling, een bezoek aan de zilverstad Kuta Gede, de Prambanan hindoe tempel (850 na Christus), Werelderfgoed van de Unesco, iets buiten de stad en natuurlijk Borobodur, het grootste Boedha complex van de wereld, Werelderfgoed van de Unesco.

De volgende dag 9 mei om half 4 opgestaan om de zonsopgang boven Borobodur te kunnen aanschouwen, geen auto’s, brommers, becak, of andere hectische toestanden, alleen stilte, wolken boven Java en in de verte de zon zien opkomen boven Borobodur, een mooi plaatje om te koesteren. Daarna richting Borobodur, de grootse Boedha tempel ter wereld. Een gids leidde ons rond en helemaal bovenaan waanden we ons effen in het Nirvana. Heel impressionant maar tegelijk ook te toeristisch uitgebuit waardoor het aan zijn waarden verloor. Prambanan daarentegen, de hindoetempel is niet zo commercieel uitgebuit en vonden wij persoonlijk veel meer de moeite waard. Hier zag je ook nog de overblijfselen van de aardbeving die ze gehad hebben in 2006 waardoor een heleboel lavastenen naar benden gekomen zijn. Overal kom je studenten tegen die als taak hebben toeristen aan te spreken om zo hun engelse taal te verbeteren en tegelijk wat meer te weten te komen over andere culturen. Allemaal heel supervriendelijk. Karolien & Katrien werden onthaald niet alleen hier maar ook op andere plaatsen als Madonna’s, iedereen wilde met hen op de foto. Zelfs aan ons vroegen ze of we op de foto konden. Blijkbaar zijn toeristen met een blanke huidskleur de attractie daar. Een blanke huid vinden de Javanen supermooi. Ze zien dit enkel op televisie en in tijdschriften maar als je dan als toerist daar bent, willen ze meteen met jou op de foto. Was wel effen wennen in het begin.

Terug naar ons guesthouse, lekker gegeten, een kaartje Wiezen gelegd en dan tevreden naar bed. De volgende dag hebben we het Kraton bezocht, het paleis van de Sultan, het waterkasteel en hebben we kunnen genieten van de Ramanyana muzikale concert voorstelling, de klassieke muziek van Java. Indrukwekkend.
In de late namiddag hebben we nog een bezoek gebracht aan de zilverstad, Kuta Gede. Voor Katrien oorbelletjes en voor Karolien een mooie kraal, een mooie afsluiter als aandenken aan Katagede wat plotseling in een spookstad veranderde toen alle licht uitviel. Het heeft tijd en moeite gekost om een taxi te vinden die ons dan veilig terugbracht naar Bladok, ons guesthouse.

Woensdag 11 mei, voor we het goed en wel beseffen moeten we vandaag afscheid nemen. Samen vertrekken we vanuit Yogyakarta met het vliegtuig naar Jakarta. We hebben samen een lange weg afgelegd, +/- 700 km, van West naar Oost Java. Karolien, een hele dikke merçi voor het traject dat je voor ons hebt uitgestippeld. Het was een privilege om dit samen met jou te kunnen doen. Als backpacker ben je heel erg gesteld op je eigen principes en we hebben je daar zo goed mogelijk in willen volgen, wat niet altijd gemakkelijk was en soms voor wat wrevel zorgde. We zijn fier op jou en bewonderen je ingesteldheid. We hebben samen met jou genoten en hebben een hele fijne vakantie gehad. Terug samen met z’n vieren op vakantie was op zich ook weer een unieke ervaring. Af en toe botste het met je zus, jullie zijn nu eenmaal ook elkaars tegenpolen maar het was een topreis met hele leuke momenten die we samen hebben beleefd en die we samen mochten koesteren.

Ik kan niet beter afsluiten dan met het logo van Java……….eenheid in diversiteit…………… want dit is de rode draad in Indonesië.

Bedankt voor alles, nog een hele fijn reis verder en we zien er al naar uit tot je terug bent.
Liefs en vele dikke kussen van je mama, papa & Katrien.