Karolien versus Gunung Rinjani: 1 – 0

I did it! Bloed, zweet en veel tranen heeft het gekost, maar ik ben erin geslaagd om de Rinjani te beklimmen. Maar ik begin bij het begin. Na mijn verblijf in Mataram, waar ik eventjes gewoon heen en terug naar Kuala Lumpur ben gevlogen om mijn visum voor nog een maandje te verlengen, zet ik mijn tocht verder naar Senaru.

Na een 5-uur durende rit, bestaande uit 3 verschillende bemo’s (publieke bussen), 1 ojec (brommertaxi) en dan nog wat wandelen tussendoor, kom ik toe in een van de twee thuisbasissen (Senaru en de andere is Sembalun) voor iedereen die een trekkking plant naar de heilige vulkaan Gunung Rinjani. Naast de prachtige watervallen die je overal tegenkomt hier in de buurt is een van de belangrijkste redenen om hiernaartoe te komen, het beklimmen van de Rinjani. Ik wordt afgezet in the one and only straat van Senaru en merk al snel dat je om de 50 meter wel een of ander office hebt om een trip naar de Rinjani te doen... Ik besluit op goed geluk er eentje uit te pikken, en de eerste die ik tegenkom, blijkt direct al een topper te zijn. De eigenaar is net nieuw met zijn kantoor en is hopeloos op zoek naar mensen die voor hem een goede review (als het goed is uiteraard) willen schrijven om zo zijn zaak te promoten... Waarom niet, dacht ik!

Ik ben enorm zenuwachtig, omdat ik hier (laten we eerlijk zijn), niet het meest actief ben geweest, en ik nog steeds denk dat ik wat last met mijn heup zou kunnen krijgen. Dus mijn plan was: Gaan voor de 4 dagen, 3 nachten, waarbij je naar de top gaat, maar de volledige tocht wat gespreid wordt over 4 dagen... Bleek geen optie te zijn bij hem, want de dag nadien was er geen 4 dagen, 3 nachten trip die vertrok. Ik kon wel nog aansluiten bij twee verschillende groepen voor de 3 dagen, 2 nachten trekking, de zwaarste trekking, maar ik wou echt heel graag de dag nadien vertrekken. Na hem wel 10x gezegd te hebben dat mijn conditie misschien toch niet top is, en nog meer van die uitvluchten... kom ik een uur later tot de beslissing: Morgen start mijn 3 dagen, 2 nachten trekking naar de Mount Rinjani.

Holy shit! What have i gotten myself into! Alles was betaald, geen weg terug… Maar ik had zoooooveeel stress, niet normaal! Gelukkig kom ik al snel twee Nederlandse meisjes tegen en 2 Deense jongens die de dag nadien ook aan de trekking beginnen. We beslissen die avond toch maar geen Bintang te drinken, en op tijd in bed te kruipen... De volgende dag om 7u zou ons avontuur beginnen. Na elkaar moed in te praten, staan we net op het punt naar bed te gaan, als er plotseling een auto stopt voor ons guesthouse met een groep van 6 mensen, die net terug komen van de Rinjani, opgegeven... Het was gewoon niet haalbaar, te zwaar... We keken effen even allemaal naar elkaar en de schrik zat er nog meer in. Als die mensen, mijn leeftijd, in betere conditie (op zicht) opgeven... Wat moet ik daar dan gaan doen?! Soit, geen weg terug... Let’s do this.
De Mount Rinjani in Lombok is een van de 3 heilige vulkanen, samen met Gunung Agung in Bali en Gunung Bromo in Java, en met een hoogte van 3726m! de zwaarste van de drie om te beklimmen. Samen met onze gids Supa, twee porters die alle benodigdheden (tent, drinken, eten, ...) beginnen Mat en ik om 9u aan onze tocht. Een kleine groep, waar ik in het begin wat tegenop zag, maar nadien zo erg blij mee was!
De eerste 2uur wandelen was hard, maar doenbaar: We starten in open vlakte, waardoor het erg warm was, maar het klimmen ging geleidelijk. Nadien kwamen we geleidelijk in meer jungle terecht en begon de klim net iets steiler te worden, met geen vast pad meer om te volgen... en kwamen we na een drietal uur toe op onze lunchplek. Onze porters, waren hier uiteraard al een pak vroeger (zelfde tijd vertrokken echter en 40 kg zwaarder geladen elk) en waren net klaar met koken toen we toekwamen. Na een heerlijke lunch, begonnen we terug aan de klim die steeds wat steiler werd om net voor de zonsondergang toe te komen in Basecamp III van waaruit we de volgende ochtend de trek naar de Summit zouden aanvangen. Eens de zon onder, en we ons volledig in de wolken bevonden, werd het ineens heel erg snel, heel erg koud, en Mat en ik deden alles wat we meehadden aan om ons te verwarmen, inclusief kousen aan de handen.

De tweede dag werden we om 2u wakker gemaakt om de klim naar de Summit aan te vangen. De dagen voor de trekking was het steeds bewolkt geweest... Dus tot die ochtend had ik nog nooit de Summit gezien en had ik ook geen idee waar ik aan begon.

Na een uur stevig klimmen, aan een traag tempo, kwam het echte werk en werd de weg steeds meer zanderig, en steiler. Mijn tempo werd steeds trager en trager en iets in mij zei dat dit wel echt heel erg zwaar zou worden en dat de kans dat ik die top niet haalde, misschien toch wel mogelijk was. Maar koppigheid wint het altijd, dus een uur later, beginnen we uiteindelijk aan het laatste stuk van de Summit, puur lavazand, een hellingsgraad van 30 graden en precies de procesie van Echternach, 3 stappen vooruit en 2 stappen achteruit. Ik was kapot... Na elke 5 stappen moest ik 10 seconden stoppen, op adem komen om dan weer verder te gaan, tot ik op een gegeven moment ook dat gevoel in mijn maag erbij kreeg dat je zoveel zuur produceert, en mijn lichaam tegen mezelf zei: Karolien, dit is boven je limiet! Maar ik zag de mensen boven aan de top staan, dus met tranen in de ogen, half schrik dat elk moment het weinige dat ik gegeten had eruit kon komen, pakte mijn gids mijn hand vast en bereikten we eindelijk na 4uur de Summit. Quasi iedereen was er al en de zonsopgang had ik gemist , maar het gevoel van daar op die berg te staan 3726 meter boven zeespiegel, gaf me zo een zalig gevoel en ik was zo fier op mezelf!

Summit Rinjani check, dacht ik… maar we waren er nog niet! Dit was nog maar het begin. Dan sta jedaar op de Summit en komt het besef dat dit nog maar dag 2 is, en je ook weer de weg naar beneden moet maken. Gelukkig ging het afdalen een pak sneller, en 2uur later stonden we beneden terug in Basecamp III. 9 uur ’s ochtends, en er al 6uur hiking op zitten, ik heb al minder actieve dagen gehad ;-). Na het ontbijt kregen we maar weinig tijd om op adem te komen en om 10u begon een 3uur durende afdaling naar het Kratermeer, waar we wat konden ontspannen in de Hotsprings. De locatie was adembenemend en de Hotsprings was wat we nodig hadden om onze spieren terug een beetje te activeren... Want ik liep al half in pijn tegen dan... Na twee uur rusten, werden we er echter aan herinnerd dat onze dag er nog niet opzat... Het laatste deel van de trek die dag was een steile klim terug naar boven om de nacht door te brengen op de tweede Rim van waaruit je een prachtig zicht had op het Kratermeer... Ik was zo uitgeput dat ik dacht dat ik dit niet meer ging halen... We vertrokken weer en elk uur dat passeerde was weer een uur minder stappen zei ik tegen mezelf... En zo bereikte ik 3uur later de Rim waar we zouden slapen waar ik me uitgeput neerzette en besliste niet meer recht te komen, buiten voor te gaan slapen en naar toilet te gaan... Ik was DOODOP na 12uur stappen, maar wederom zo trots dat ik het toch maar weer gehaald had. Dag 2: Check!

Dag 3 begon met een prachtige zonsopgang die het allemaal toch net iets meer de moeite maakt en om 7u stonden we alweer gepakt en gezakt om een afdaling van 6uur naar Senaru aan te vatten. Hoe hard kan dit zijn, dacht ik, na deze twee dagen?! Met goeie moed begonnen we aan de laatste dag maar al heel snel kwam het besef dat mijn spieren volledig verzuurd waren en dat de afdaling een helse onderneming ging worden... Verstand op nul en gewoon gaan! Iets meer als 6uur later... kwam ik achterop hinkend toe in Senaru waar iedereen elkaar gewoon in de armen viel van opluchting! We made it!
Ik was zo blij dat ik in in een kleine groep zat, zodat ik op mijn eigen tempo kon stappen, want ik denk echt dat ik het anders niet gehaald had. Mijn gids Supa, zei nooit veel, maar wachtte altijd op mij en gaf motivatie op net die momenten dat ik er volledig doorzat, wat het enigste is wat je op zo’n momenten nodig hebt. Dankjewel Senaru Trekking voor de superorganisatie en de extra’s die het net dat beetje specialer maakte!

Volgende bestemming: Kuta Lombok – bestaande uit zon, zee, strand, yoga en massage’s, veel massages! Eenmaal toegekomen, zie ik direct dat dit stadje me wel aanstaat. Super relaxte sfeer, mooie stranden in de omgeving, leuke strandbarretjes en geen massatoerisme. Na mijn spullen gedropt te hebben in het eerste het beste guesthouse, trek ik er op uit om eerst en vooral een massage te zoeken gevolgd door een strandbarretje. Ik kom al snel Suzanne tegen, ofte Suus, die ook net was geland in Kuta Lombok en samen zetten we onze eerste avond in stijl in met enkele Bintangs, een paar Fransen en Italianen die beslissen dat elke avond wel reden is voor een feestje, en een heerlijk kampvuur op het strand met wat muziek erbij! Deze eerste dag kan al niet meer stuk.

Aangezien opstaan met lichte hoofdpijn toch niet alles is in deze hitte, neem ik me voor om de volgende avonden het wat rustiger aan te doen... Ik ga op zoek naar een brommer en samen met Suus gaan we de volgende dagen alle mooiste stranden in de buurt af. De omgeving is prachtig, maar ook hier zie je weer dat ze overal aan het bouwen zijn, en je weet dat deze stad niet lang meer zal blijven zoals ze nu is... Jammer. Tussen de verschillende strandbezoeken heb ik me ook een leuke yogaplek gevonden. ’s Ochtends met zonsopgang Yin Yoga op het strand, ’s avonds met zonsondergang Gentle Flow met zicht over de hele baai van Kuta Lombok... Samen met de massages en 5 dagen later voel ik al niets meer van die Rinjani .

Met nog een twee weken te gaan, begin ik wat rond te kijken en horen om de volgende dagen wat vorm te geven... Twijfel tussen in Lombok blijven en meer naar het binnenland te trekken, om de prachtige rijst, thee en tabakvelden te zien of een 4 daagse boottocht naar Flores en dan nog enkele dagen duiken in Komodo National Park. Ik gok het laaste, maar hmmm, ik weet het nog niet!

Je hoort het wel!