Next and final stop: Flores

De kogel is door de kerk: De laatste twee weken worden ingevuld met een boottrip van Lombok maar Flores en duiken in Komodo National Park, Luaban Bajo. Na wat te hebben rondgekeken en verschillende mensen te hebben aangesproken, slaag ik erin een goeie deal te maken voor de 4 daagse boottrip en van wat ik heb horen zeggen, is Komodo echt een toplocatie om te duiken.

Suus, die nog aan het twijfelen is tussen Java of Bali, want ook hier is het weer niet overal top, met enorme regenstormen over het hele eiland Java en Sumatra, beslist dan toch in een vlaag van zinsverbijstering  de boot mee te nemen naar Flores. De keuze was niet met 100% overtuiging, omdat we beiden echt al heel veel horrorverhalen hadden gehoord over deze boottrip. Blijkbaar zijn er een drietal ondernemingen die elk verschillende boten hebben en afhankelijk van de staat van de boot, de crew en het aantal passagiers op de boot, kan je trip wel eens stevig in het ( zelfs letterlijk) water vallen. Hoe veel pogingen we ook deden om de nodige informatie hierover te krijgen bij de lokale toeristenkantoors, een antwoord op al de vragen bleef ons uit...

Onze verwachtingen waren dan ook echt heel laag, en we hadden ons al voorbereid op het ergste. Eenmaal toegekomen in de haven van Bangsal kregen we nog meer schrik, het aantal mensen dat we zagen voor onze boot, was 26 en ons was ‘beloofd’ dat wanneer we met 25 of meer zouden zijn, we een grotere boot zouden krijgen. We hadden echter ook heel vaak gelezen, dat hier niet echt rekening mee werd gehouden, en dat ze 26 man ook wel vaak op een kleine boot probeerden te droppen... Fingers crossed.

Na meer dan 2uur papierwerk en wachten, vertrokken we richting de haven naar onze boot. Van op een afstand zagen we 3 boten staan, waarvan 1 grote die er het meest degelijke uit zag, en 2 kleine, waarvan er 1tje uitzag dat ie net een storm had doorstaan. Suus en ik keken naar elkaar en hoopten zoooo hard dat we de grote boot kregen. De andere groepen kwamen ook net toe, en met 1 kleine boot al vol, werden onze kansen op de grote boot steeds groter en groter. En ja hoor, we kregen de grote boot waar we genoeg ruimte hadden met z’n allen.

Nadat iedereen aan boord was gegaan, werden de ankers opgehaald en vertrokken we met z’n allen richting Flores. Op de agenda stonden volgende hoogpunten: Pink Beach in Lombok, snorkelen met Manta Rays en bezoek aan Komodo National Park voor de machtige Komodo’s. De rest werd opgevuld met genieten van het panorama onderweg, verschillende stops waar we konden snorkelen en kennis maken met iedereen aan boord. Wat geen wifi allemaal niet doet met sociale interactie ;).

De groep zat snor, nu hopen dat de bemanning leuk was en eerlijk, want ook hier hadden we weer de verhalen gehoord dat alles zogezegd inbegrepen was, tot het moment dat je dus in het Nationaal Park toekomt en ze zeggen dat je toch nog moet betalen... Maar ook hier weer hadden we echt een topcrew die heel vriendelijk was, ons altijd inlichten met wat de planning was, ons heerlijk eten voorschotelde en ’s avonds bij ons op het dek kwam zitten eens de boot stil kwam te liggen.
De eerste dag was iedereen aan het genieten van de zon en de omgeving tot ongeveer iets na zonsondergang het weer volledig omsloeg en de wind een stevig effect op de golven kreeg. Onze boot was best groot om de deining te verminderen... Maar niemand die die avond besloot een Bintang te openen.

Na een woelige nacht op zee, met weinig slaap omdat we een hele nacht hadden doorgevaren, varen we de volgende dag richting Manta Point, een plaats waar de stromingen botsen met elkaar en de plek dus ideaal is om Manta’s te spotten. Onze bemanning was even enthousiast als ons om de Manta’s te zien en onze kapitein ging naarstig op zoek naar de Manta’s. De eerste vin van de Manta werd gespot en we gingen recht op ons doel af en eens gestopt sprong iedereen zo snel mogelijk in het water. Je zag OVERAL Manta’s om je heen! Wat een topgevoel! De Manta’s komen ook zo dicht tegen het wateropvlak en komen recht op je af, tot ze je spotten en beslissen onder je heen te zwemmen... Waauw!

Na 3 keer opnieuw in en uit de boot te kruipen voor een nieuwe groep Manta’s te spotten, zit de fun erop en gaan we naar de volgende bestemming, een prachtig eiland waar je, als je zin hebt een kleine trekking kunt doen met een prachtig zicht. De beentjes hadden er weer zin in, en met een klein groepje gingen we helemaal tot op de top om een eindeloos zicht te krijgen op het gehele nationale park met overal eilandjes om je heen! Na een stevige beklimming, hebben we nog even de tijd om te snorkelen om dan weer op de boot te kruipen richting de volgende bestemming, Komodo National Park.

Net voor zonsondergang komen we toe op onze bestemming waar we de flying foxes zouden zien, gigangtische vleermuizen die heel actief worden op het moment de zon ondergaat. Na volledige stilte, zie je ineens duizenden flying foxes van alle kanten komen met een geluid zoals een vleermuis en waar je boven je keek, zag je alleen maar van die beestjes, die een enorm geluid produceerden. Na een uur heen en weer vliegen, daalden ze allemaal neer op een klein eilandje en was het geluid weg, en was er geen flying fox meer te bespeuren. Zot iets hoor.
De tweede nacht zouden we niet doorvaren en de crew had ons al voorbereid op een stevig feest die avond waarbij ze hun kolossale speakers bovenhaalden en al wat muziek opzetten. De ‘Bintangboten’ kwamen toe, want er was quasi geen bier op de boot aanwezig, en iedereen begon zijn voorraad in te slagen voor de ‘feestavond’.
De avond zelf was een succes! Geen zeezieken, muziek vanuit alle kanten van de wereld en samen met de crew werd er een stevig feestje gebouwd... Tot 23u , want dan was iedereen casse en de dag nadien moesten we om 8u ’s ochtends paraat staan om de Komodo’s te gaan bewonderen.

Eens aangekomen op Rinca, een van de eilanden van Komodo Nationaal Park waar de meeste Komodo’s leven, werden we verteld dat de kans bestond dat er misschien geen komodo’s te zien zouden zijn. Van juli tot en met september is het voor de komodo’s breathingseason, waardoor zowat alle komodo’s zich dieper in het eiland verscholen houden en veel minder naar de open vlaktes komen om naar eten op zoek te gaan. Een komodo kan blijkbaar van 1 maaltijd toch wel een goeie maand overleven. Na een korte introductie te hebben gekregen van onze lokale gids, trokken we het eiland in op zoek naar hopelijk een komodo! Na een half uur, kregen we van de gids te horen dat we geluk hadden en dat er zonet een komodo gespot werd op het strand. Iedereen zette er stevig de pas in, en eens we de komodo in ons vizier hadden, was iedereen superblij! Zo een komodo varaan is echt indrukwekkend! Een stevig angstaanjagend uiterlijk en een hele blok spieren, dat rustig voortbeweegt over het strand.

De gids had een stok ter bescherming mee en liet ons weten dat we ons steeds achter hem moesten houden, aangezien een komodo, eens een prooi te hebben geroken, tegen 20km per uur zich kan voortbewegen... Sowieso een verloren zaak voor ons, of toch zeker voor mij  !
Manta’s gespot en de komodo’s gezien... Wat een topervaring. Na afscheid te nemen van de crew en onze medereizigers, trekken we Luaban Bajo in, de havenstad van Komodo Nationaal Park. Ondertussen was het ook non stop beginnen regenen, en bleek de stad er ’s avonds grauw en grijs uit te zien, met niet echt gezellige guesthouses of hotels. Een uur en 5 verschillende guesthouses later geven Suzanne en ik het op en kiezen we voor een ietwat ‘degelijk’ guesthouse, dat eigenlijk nog steeds niets is, vergeleken met onze vorige slaapplekken.

Luaban Bajo is niet superveel waard als stad, en is vooral de topbestemming voor te duiken... en nog eens te duiken. Doe je dat niet, kun je evengoed gewoon verderreizen. Dus het eerste dat op onze planning stond was een duikshop te vinden!
We hadden elk wat namen gekregen die we gingen checken, en na wat rondhoren en kijken, komen we terecht bij Manta Rhei, een belgisch gezin; vader, zoon en dochter die een jaar of drie een eigen duikshop zijn begonnen. Bleek een perfecte keuze te zijn! Hun boot was gewoon prachtig, bestaande uit een loungeruimte, een zonnedek en een dek vol met beanbags waar je tussen elke duik even lekker kunt chillen. De crew van Divemasters was ook echt top en wisten perfect waar ze mee bezig waren, zodat je je op elke duik perfect op je gemak voelde! Duiken in Komodo is niet altijd even gemakkelijk omdat er stevige stromingen zijn en het heel belangrijk is om steeds bij de groep te blijven. Als laatste als kers op de taart, was het eten op de boot subliem!

Het was mijn laatste week, dus ik besloot het er volledig van te nemen en zoveel mogelijk te duiken als ik kon! Uniek, elke duik was gewoon uniek! Ik had al een paar mooie duiksites gezien, maar dit topt gewoon alles. Prachtige koralen, gevarieerde vissen, grote scholen, manta rays, schildpadden, haaien en zoveel meer. Sowieso een aanrader voor iedereen die graag duikt!

’s Avonds gingen we dan samen met de crew wat eten en drinken om de volgende ochtend weer paraat te staan om 6u30. Supertevreden dat ik hier mijn laatste dagen heb kunnen doorbrengen!

Maar aan alle mooie liedjes komt een einde, en voor ik het goed en wel besefte zat ik op de vlieger richting Jakarta voor mijn allerlaatste dagen in Indonesie. Perfecte timing om in de miljoenenstad Jakarta toe te komen want overal was iedereen in een topstemming en werd er gelachen en muziek gemaakt voor het einde van de Ramadhan te vieren met Idul Fitri. Deze feestdag brengt alle moslims in prachtige kledij naar buiten om te vieren met hun geliefden en familie en samen naar de moskee te gaan.

En zo zit deze prachtreis er al weer op. Ik ben alleen vertrokken op een avontuur, waarvan ik niet wist waar het me ging brengen, maar ik ben nooit alleen geweest. Ik heb heel veel lieve, interessante en unieke mensen leren kennen en ben op plaatsen geweest die te mooi zijn om in woorden te kunnen omschrijven. Ik heb onvergetelijke avonden beleefd en diepe gesprekken gehad die me voor altijd zullen bijblijven. Ik heb geleerd dat als je iets wilt, je ervoor moet gaan en niet altijd teveel moet nadenken over het hoe en het wat, want dan komt toch vanzelf.
Ik heb een onvergetelijke reis gemaakt die me terug weer meer perspectieven heeft gegeven, ik hoop dat jullie net zoveel hebben kunnen genieten van de verhalen als ik van de reis!