Endings and new beginnings

Twee weken zijn weer voorbij gevlogen (ik weet het, de tijd vliegt hier altijd!) en ondertussen is er (weer) zoveel gebeurd. Deze blog schrijf ik voor de eerste keer in Bandung, Indonesie, wachtend op mijn ouders en zus die zonet geland zijn in Jakarta, en als alles goed gaat... De trein naar Bandung nemen zodat ik hun straks kan oppikken.

13, 14 en 15 april, zo’n goeie twee weken geleden begonnen de feestelijkheden in Huay Xai met de start van Pi Mai, het Laotiaans nieuwjaar dat samen valt met Songhkran, het waterfestival in Thailand. De eerste dag in Huay Xai was redelijk rustig en de kinderen in Daauw Home moesten nog een laatste halve dag naar school, waar ze niet echt meer les hadden, maar een hele voormiddag voorbereidingen maakten voor Pi Mai met allerlei dansen en leuke dingen te doen. Tegen de middag was iedereen thuis en werd er werk gemaakt van de inkoop van het nieuwjaarsmateriaal. Tesamen gingen we naar de Chinese markt waar we allemaal een zelfde tshirt kochten en voor iedereen een waterpistool, iedereen mocht er zelf eentje uitkiezen. De kleinsten namen een waterpistool met daaraan een waterreservoir verbonden dat ze als een soort rugzakje op hun rug konden dragen en de grootste kinderen kochten gigantische waterkanonnen... Ik hield me op de achtergrond en kocht een standaard waterpistool... Wat ik me de dagen nadien toch wat beklaagde.

Paw Auw en Mia Paw Auw waren met Saifun en Paulo teruggekeerd om samen in Daauw Home nieuwjaar te vieren. ’s Ochtends werd al de make-up die ter plaatste ter beschikking was, boven gehaald en begon iedereen zich op te maken, inclusief de babietjes die mooi gekleurde ogen en extra geaccentueerde wenkbrauwen kregen. Nadien gingen we naar de winkel om verschillende spuitbussen te gaan halen om onze haren in de meest onmogelijke kleuren te spuiten. Ik slaagde erin om blauw, oranje en rood in mijn haar te krijgen, en zo een ietwat carnavalachtig uiterlijk kreeg. Samen met Zjong, Joshua en nog enkele andere gingen we al eens op verkenning door de straten waar iedereen druk bezig was met het straat te versieren en de watervoorraden klaar te zetten.

De volgende dag was het pas echt feest! We begonnen ’s ochtends vroeg... (Lao-way, lees: 12u eer we vertrokken waren) de auto in te laden met alle mogelijke watertonnen die we in Daauw Home konden vinden en deden nadien allerlei soorten kleurmiddelen in het water om de pret nog groter te maken. Met een 15-tal man vertrokken we, geladen in de truck van de auto richting de waterval, waar naar het schijnt een groot feest werd gehouden. De weg naar de waterval was een groot feest. Iedereen die we onderweg tegenkwamen moest er aan geloven en kreeg een lading water over zich... Ook wij waren kletsnat tegen de tijd dat we toekwamen aan de waterval. Van de waterval, die we een aantal weken ervoor hadden bezocht en erg rustig was, was bijna niets meer te herkennen. Overal stonden foodstalls, de feestgangers hadden alle kleuren van de regenboog en de waterval zat overvol met mensen. De meisjes. Ook Chris, een franse vrijwilligster die de dag voor nieuwjaar was toegekomen in Daauw Home, zag het helemaal zitten en samen met de rest werd er een groot watergevecht gehouden aan de waterval. Na 3u ter plaatste was iedereen uitgehongerd en moe en keerden we terug naar huis, waar we onderweg volop genoten van het water. Het was ongeveer 42 graden de periode van nieuwjaar, dus het water was een welkome verfrissing.

Toegekomen in Daauw Home werd het feest verder gezet en ook de volgende dagen gingen we meermaals naar het straat om iedereen die we tegen kwamen onder vuur te nemen met water.

De kinderen hadden een hele week vakantie en Chris had vanalles meegebracht gaande van balonnen, tekeningen, waterpistooltjes en spelletjes waardoor er elke dag genoeg entertainment was voor iedereen.

Na de week vakantie, en het vertrek van Chris was het weer het normale leven in Daauw Home. Baauw, de mama van Siiwa, was samen met haar tweeling van 6 maanden oud Ana en Hana onverwacht toegekomen in Daauw Home. Siiwa was dolenthousiast natuurlijk omdat ze haar mama normaal maar 1, max 2 keer op een jaar ziet, en nu zag ze haar weer, nadat we een goede maand geleden haar waren gaan bezoeken in het dorpje. Ook de rest van de inwoners van Daauw Home waren erg blij met het bezoek van Baauw omdat het de eerste keer was dat ze de tweeling Ana en Hana terugzagen. In tegenstelling tot onze cultuur, worden de babies hier door iedereen op sleeptouw genomen. Alle kinderen hebben zo’n verantwoordelijkheidsgevoel naar babies en worden van de ene arm op de andere genomen door zowat iedereen vanaf 7 jaar oud. De ouders hebben er hier ook alle vertrouwen in en zijn niet constant bezig met hun kinderen in de gaten te houden of ze al dan niet de babies op de juiste positie vasthouden, noem het een soort aangeboren moederinstinct en een normale manier van doen dat iedereen verantwoordelijk is voor de kleinsten.

Ondertussen begonnen mijn dagen in Daauw Home te korten en binnen een week was het al zover dat ik moest vertrekken. De temperaturen waren ondertussen een graad of twee gezakt waardoor ik me weer samen met enkele andere vrijwilligers die net waren aangekomen , aan het schilderen gezet had. We schilderden de badkamer van twee verschillende bungalows; maakten nog verschillende plankjes voor een upgrade van de bungalows en hielpen mee met de opbouw van het vrouwenhuis achteraan in Daauw Home. De laatste drie weken waren de werken volop aan de gang van de afbraak en heropbouw van het vrouwenwerkhuis. Het gebouw was volledig in hout opgetrokken, maar niet zo goed gebouwd, waardoor het dak, de vloer en de verschillende kamers met de grond gelijk werden gemaakt en opnieuw heropgebouwd. De vloer werd egaal gelegd (ervoor was het hopen dat je niet struikelde), het dak werd met degelijke golfplaten opnieuw gemaakt en de grote ruimte waar de vrijwilligers normaal slapen werd afgebroken en opnieuw gebouwd maar met 3 aparte kamers, elk met een eigen badkamer. Op die manier hebben de vrijwilligers ook wat privacy in plaats van allen tesamen in een kamer te slapen.

De werken gingen goed vooruit, ook deels omdat ze in Daauw Home begin mei een groep van student/vrijwilligers verwachten, die uiteraard een plaats nodig hadden om te slapen. In de drie maanden dat ik er ben gebleven, sliep ik in een bungalow omdat het onmogelijk was door de werken in het vrijwilligershuis te slapen...

De laatste dagen was het zorgen dat ik alles afwerkte waar ik mee bezig was. Zo was ik bezig met een selectie te maken van al mijn foto’s om die nadien uit te printen en aan iedereen uit te kunnen delen. Foto’s zijn zo een belangrijke herinneringen en in Daauw Home hadden de meesten geen foto’s, dus ik wou dit zeker en vast af hebben. Mij kennende, was het uiteraard pas de laatste dag... Een uur voor sluitingstijd van de foto/papierwinkel dat ik erin slaagde mijn foto’s af te printen.

Ook wou ik nog wat tijd doorbrengen met wat vrienden die ik in deze drie maanden had gemaakt in Huay Xai. Adam, Yann en Vong wonen en werken alledrie in Huay Xai en de laatste avonden was ik uitgenodigd bij Vong, die werkt voor de Gibbon Experience, om samen in haar huis te koken en te eten. Nadien vertrokken we met richting de Chinese nachtclub die ik absoluut moest gezien hebben voor mijn vertrek. Samen met Adam, een Amerikaan die sinds eind vorig jaar Engelse les geeft en Yann die ondertussen meer dan een jaar voor de Gibbon Experience werkt, hadden we er al enkele leuke avonden op zitten, en de voorlaatste avond sloten we dan ook in stijl af, in een club waar het bier warm is, zodat je het met ijs moet drinken (i know... but you get used to it ;) ) en met een hangende vloer die bewoog telkens als je begon te springen. Topavond dus!

Na afscheid van hen te hebben genomen, werd er de laatste avond in Daauw Home een heus feestmaal voor mij gemaakt met mijn favoriete eten, Chicken red curry. Het besef dat het mijn laatste avond was, werd ineens heel voelbaar en nadat ik van iedereen superleuke aandenkens aan hun had gekregen, begonnen uiteraard de tranen te vloeien. De liefde en warmte die deze mensen mij hebben gegeven is niet uit te drukken in woorden, en ik voelde mij echt een deel van hun familie. In het bijzonder Zjong en Nai, waar ik zo een hechte band mee had, maakten het afscheid voor mij des te moeilijker.

Nadat de tranen verdewenen waren en de Mojilao tevoorschijn kwam, genoot ik dan ook ten volle van mijn laatste avond.

De volgende dag, maakte ik met pijn in het hart mijn kamer leeg om dan richting Thailand te vertrekken. Het was nog geen echt afscheid van iedereen, want Zjong, Boonchan, Joshua, Li en Nzoua gingen met mij nog 3 dagen mee richting Pu Chi Fa, een prachig landschap vlakbij Chiang Rai. We huurden een auto net over de grens en de dag nadien stonden we om 4u op om een klim naar boven te maken in Pu Chi Fa om het prachtige berglandschap te zien tussen Laos en Thailand. ’s Avonds vertrokken we naar Chiang Rai waar we de volgende dag afscheid van elkaar zouden nemen.

’s Nachts echter om 3u kwam Boonchan aan mijn deur aankloppen om mij te vragen of ik iets tegen de pijn had, omdat zijn vrouw Zjong enorme pijn had in haar onderbuik. Omdat ze er echt heel slecht aan toe was, besloten we Nzoua wakker te maken en samen naar het ziekenhuis te rijden en te kijken wat er aan de hand was. In Thailand en Laos heb je niet echt dokters in praktijken, dus wanneer er iemand ziek is, moet je steeds naar het ziekenhuis om je te laten onderzoeken. “Gelukkig” waren we in Thailand, want de ziekenhuizen in Laos zijn echt erbarmelijk en van zeer slechte kwaliteit. Eens toegekomen in het ziekenhuis werd Zjong direct verzorgd en werd er bloed genomen. Na een uur of twee wachten, vertrokken Nzoua en ik terug naar ons guesthouse om de volgende morgen terug te keren en te horen wat er aan de hand was... Na wat dubieuze uitspraken van de dokter over Tuberculose, Aids en nog andere dingen, kregen we te horen dat het waarschijnlijk een abces is op haar darmen die de pijn veroorzaakt. Ze zou nog 1 nacht in het ziekenhuis moeten blijven voor verdere onderzoeken, en zou dan, als alles goed gaat, naar huis kunnen.
Het afscheid met hun was dan ook in mineur toen ik met pijn in het hart afscheid van hun moest nemen in het ziekenhuis, niet wetende of alles wel goed zou komen.

De laatste avond in Chiang Rai had ik ook nog afgesproken met Jang, een Thaise die ik tijdens mijn verblijf in Laos had leren kennen en die me meenam naar een gezellig plekje om te eten. Om Thailand in stijl af te sluiten, gingen we ’s avonds naar de ladyboysshow op de avondmarkt.

Na een korte tussenstop in Chiang Mai zat mijn avontuur er in Laos op en vertrok ik ’s ochtens vroeg richting Jakarta in Java Indonesie. Ik besloot om Jakarta te skippen omwille van de onmenselijke drukte en direct door te rijden naar Bandung met de bus.

Op de bus naar Bandung maakte ik direct kennis met de oprechte vriendelijkheid van de Indonesiers, toen een Moslima vrouw mij eten aanbood (omdat ik er hongerig uit zag, terwijl ik mij hier absoluut het eten niet laat, hum hum) en mij aanbood om bij haar thuis te slapen omdat het onverantwoord was als vrouw alleen ’s avonds laat door de straten van Bandung rond te dwalen. Na eerst wat archwanend te zijn, besloot ik in te gaan op haar aanbod en werd ik door haar man en haar zus naar haar thuis gebracht. Ze had een prachtig huis en iedereen verwelkomde mij met open armen en wou direct met mij Engels praten om zo hun Engels te oefenen... De dag nadien nam ze me mee op ontdekking in Bandung en toonde ze me alle mooie plekjes (wat er niet al te veel zijn, want Bandung is ook een megastad). ’s Avonds nodigde ze me ook uit voor mee te Sate te gaan eten in een van de beste stalletjes van Bandung voor ze me afzetten aan mijn hotel.... Afgemat door de lange rit viel ik dan ook meteen in slaap toen mijn hoofd het kussen raakte.

Na deze rollercoster van een vier dagen zit ik eindelijk weer voor mijn computer om deze onvergetelijke momenten in Laos neer te pennen en mij voor te bereiden op mijn nieuwe avontuur in Indonesie. Het is hier 6uur ’s avonds, gigantisch aan het regenen en binnen enkele uurtjes arriveren mijn ouders en zus! Ik kijk er al naar uit!

Selamat tinggal!